over mij

Ik ben Sonja, getrouwd met Anne-Marie. We hebben twee lieve meiden, Bente (2003) en Sune (2005). November 2010 werd ontdekt dat ik borstkanker had. Alle behandelingen ondergaan en net twee jaar later, toen het allemaal weer wat normaler werd, bleek ik uitzaaiingen te hebben. in eerste instantie in mijn longen en lymfen. Later kwam daar de lever bij en sinds juni zitten ze ook in mijn hersenen.Anne-Marie hield altijd een blog bij. Vanaf april niet meer en nu merk ik dat het toch handig is als mensen wel mee kunnen lezen hoe het gaat, dus vandaar dat ik zelf begin met schrijven.Het verhaal tot april 2014 is te lezen op http://anne-marievader.blogspot.com

donderdag 13 augustus 2015

Hoe gaan we verder?

Woensdag gingen Anne-Marie en ik naar onze eigen oncoloog. Na een welkomst praatje over vakanties e.d. begon hij over de uitslag van de scan, die we al van zijn collega gekregen hadden.
Op vakantie kon ik aan het begin best veel en heb ik veel nagedacht over de laatste chemo mogelijkheid. Uiteindelijk was mijn conclusie: oké, ik ga het gewoon proberen. Wordt het niks, dan kan ik altijd nog stoppen.
Maar nu zei hij zelf: nog een chemo is zinloos! WAT?? Mijn eigen oncoloog?!? Die altijd wel ergens een chemootje weet? Ik schrok! Anne-Marie niet. Zij had die chemo al niet meer als mogelijkheid gezien. Als ik echt zou willen, zou het mogen. Maar de dokter denkt dat het me alleen slechter zou maken. De bijwerkingen zouden te zwaar worden. De chemo bereikt mijn hoofd niet en daar is ook wel weer van alles aan het groeien,  kortom, hij raadde het niet aan.
Wat hij wel wilde proberen, was overleg met de bestralingsarts om te kijken of mijn borstbeen eenmalig bestraald kan worden zonder al te veel andere weefsels te raken. Hierdoor zou de pijn achter mijn borstbeen minder kunnen worden. Dat mijn conditie de laatste week achteruit holt, wilde hij ook even bekijken door een longfoto te laten maken om te zien of er misschien vocht achter de longen zit. Dat vocht weghalen is naar, maar dan zou ik me wel weer fijner voelen.
Na het gesprek meteen door naar de röntgen. Dat ging lekker vlot. Vanmorgen werd ik door mijn dokter gebeld. Het vocht achter de longen was inderdaad aanwezig maar heel beperkt. Niet het weghalen waard. Wat wel was opgevallen op de scan, is dat mijn middenrif aan een kant omhoog staat. Het lijkt erop dat de tumor achter mijn borstbeen een zenuw "aanvreet". Die zenuw zou een spier aansporen om mijn middenrif recht te houden. Dat kan nu dus niet meer. Hij noemde het: een handicap erbij. Lekker dan. Minder longinhoud hierdoor. Daar is niks aan te veranderen helaas.
Vanmiddag belde de bestralingsarts al. Maandag hebben we daar een afspraak om te horen wat hij kan betekenen. Wat de risico's zijn en de voordelen. Het gaat dus alleen om pijn bestrijding.
Ik vroeg mijn oncoloog: en dan? Daarna mag ik hem weer bellen over wat er gebeurt met de bestraling. Als ze verder iets kunnen betekenen ook altijd contact opnemen maar het meeste contact zal dan door de huisarts overgenomen worden. Gelukkig hadden we dat wel voorzien. We hebben een heel aardige huisarts en er stond al een afspraak met haar om alles eens door te spreken.
Nou, jullie zijn weer op de hoogte. We zijn heel blij (nou ja, blij is natuurlijk weer zo'n blij-ei woord, maar dankbaar vind ik een stom woord en iets anders weet ik niet) met alle lieve berichtjes, kaartjes ed van jullie! Ik snap dat het misschien moeilijk is, wat kan je zeggen? Dat zou ik zelf denk ik wel zo voelen, maar het is voor ons allebei toch fijn iets te horen!  Zeker nooit zinloos!
Kus van ons

1 opmerking:

  1. Astrid de Krijger-Bukman13 augustus 2015 om 13:25

    Lieve Son ik reageer altijd wel op fb maar ik lees deze blogs ook altijd. Je verhalen laten me niet los...Ik ken je alleen online maar voel erg met je mee. Lieverd mocht je toch nog eens willen kletsen, bedenk dan; ik zit maar 1 knopje bij je vandaan!!! Lieve groet aan je vrouw en we komen elkaar weer tegen op fb. Astrid

    BeantwoordenVerwijderen